Hayatın her zaman gülen yanlarını da gördüm ağlatan yanlarını da, ama insanoğlu nedense doyumsuz oluyor bilmiyor bir gün yok olup gideceğini ya da kendine yakıştıramıyor ölmeyi, bir hırs bir iktidar mücadelesi sarmış herkesi, yaşamaya dair onca sevinç varken sadece hırs ve sahip olma gücüne ulaşmak. Hâlbuki sahip olduklarımızla yetinmek insana daha büyük mutluluk verir, hatta bir söz vardır, aza kanaat etmeyen çoğu hiç bulamaz, ama biz elimizdekileri geriye tepip bütün her şeye sahip olmak için uğraşıyoruz. Bu kadar hırsa bu kadar şeye ne gerek var ki, insanın etrafı güzelliklerle dolu bu güzellikler sadece bizim için var edildi, ama değerlendirmesini bilen için bir cennet kadar güzel. Geceleri ay ışığının altında oturup, ay’a bakarak sevdiğinin yüzünü hayal etmek gibi, ya da yakamoza karşı oturup sahilde dalga sesleri ile birlikte bir iki kadeh atmak gibi veya yağmur altında sevdiğin yanında el ele yürümek gibi, toprak kokusunu içine çekerek tüm güzellikler içinde sabahı sabah etmek, işte tüm bu güzellikler bizim için. Her ne olursa olsun hayat o kadar güzel ki yaşamak için mutlaka bir sebep vardır. Polyannacılık oynamaktan başka yapabileceğimiz bir şey yok çünkü eğer ki hayatın sadece çekilmez taraflarını düşünürsek yaşamak bize zindan olmaktan başka bir netice vermez. Gülmek varken üzülmek neye yarar, sabır etmek direnç göstermek tüm acılara, her şeye inat ayakta kalmayı becerebilmek en büyük ödüldür insan için. Yaşa ki yaşatasın, yaşamayı bil ki başkalarına nasıl yaşatacağını öğretebilesin. Sev sevil, yaşa yaşayabildiğin kadar üç günlük dünyadan ne kopartırsak bizim yararımızadır, onun için tüm kederlere inat, tüm var olmasını isteyip de var olmayanlara inat yaşamalıyız. YAZAN: ORHAN KEŞKEKOĞLU İSMAİL ABİME……