Hiçbir zaman ışığı, güzellikleri göremedim. Çevremde ne vardır? Rengi nasıldır? Neye benzer? Hiç görmedim. Bilemedim çiçekler nasıl bir şeydir. Yüzümü hiç göremedim güzel miyim çirkin mi? Sadece tahmin edebiliyorum bazı şeyleri. Ama bilemiyorum ve ömrüm boyunca da bilemeyeceğim.

Tek istediğim görmekti ama bunun imkânsız olduğunu her bir yeni umutla gittiğim doktorlar yüzüme bir tokat gibi çarpıyorlardı. Ne yapılabilirdi tanrıya yalvarmaktan başka bir çözüm yolu bulamıyordum.

Tam tamına on dokuz yaşındayım hayatımın en deli çağlarını yaşamak varken simsiyah bir perde altından bakıyorum dediklerine göre renklerle dolu hayata buda bana öyle dokunuyor ki sanki ömrümden bir yıl daha gidiyor biraz daha yaşlanıyorum. Aslında bazen görmediğim için de seviniyorum niye diye soracak olursanız dünyada olan yalanı dolanı görmüyorum kahpelikleri görmüyorum karanlık olduğu kadar o karanlık dünyamı tozpembe bir çocuk bahçesine çevirebiliyorum...

Polyannacılık oynadım hep görmek istediğim güzellikleri hayalimde görmeye çalıştım ama umudum tükendikçe o tozpembe çocuk bahçesi bir anda simsiyah bulutlarla kaplanıyor ve o tüm güzellikler bir anda kayboluyor. Yaşamayı seviyorum sevenlerim çok arkadaşlarım ama ben onların yüzünü görmediğim için üzülüyorum. Her zaman üzüntümü içime attım sıkıntısını yavaş yavaş görüyorum bazen derin düşünceler bazen bardaktan boşalırcasına akan gözyaşları.

Kendimi teselli ediyorum arada diyorum elim ayağım tutuyor ne yaparsın Allah başka dert vermesin şükürler olsun ama kendimi kandırdığımı da biliyorum.

Belki şu an benim duygu sömürüsü yaptığımı düşünebilirsiniz ama size şunu söyleyebilirim görüyorsunuz ki anlamazsınız yada dipsiz bir kuyu düşünün simsiyah hiçbir yerden ışık almıyor onun içinde nasıl yaşayabilirsiniz  uçsuz bucaksız bir karanlık sonu aydınlık olmayan bu karanlıkta bir umut bir ışık arıyorsunuz ama yine hüsran yine düş kırıklıkları,.

Hiçbir zaman kimseye muhtaç olmadım dilenmedim kendi ayaklarımın üzerinde durmasını öğrendim ufak şeyler bile sattım kimi zaman simit kimi zaman çakmak ama yılmadım.

Annem tek can yoldaşım babam yok geçen sene kaybettik oda benim bu halime kahroluyordu neyse ki o daha fazla üzülmedi ama annem korkuyorum ona bir şey olacak diye. Benim halime çok üzülüyordu biliyorum geceleri ağlıyordu babamın fotoğrafı ile konuşarak buda beni daha fazla yıpratıyordu.

İstedim ki karanlık nedir bilin anlayın gören her şey güzeldir ama görmeden de görmeyi bilmek daha özeldir.

                                                                YAZAN: M.ORHAN KESKEKOGLU