Sevmek acı çekmekmiş birazda, kahrolup hayata küsmek Azrail’e davetiye vermekmiş. Sevmek ölüp dirilmenin diğer adıymış meğer kimi zaman sırtta bir kambur kimi zaman kan kusmak demekmiş sevmek vefasız olanı. Gülmek yerine isyan etmek ağlamak demekmiş, ya da kahrolup yüreğini ezmek demekmiş vefasız olanı sevmek. Yıllarını vermek yaramaz oluyormuş, yaranamıyormuşsun anladım, güllerin aslında açtığını sandığında meğer onların solduğunu yeni fark etmekmiş, sevmek acımasız olanı. Meğer sen kendini aydınlıkta sanarken sen karanlıkta olduğunu fark etmekle başlarmış vefasız olanı sevmek, aslında gülerken ağlamakmış, yüreğin dolu sanarken boş olduğunu fark etmek demekmiş vefasızı sevmek. Güzel sözler söyleyip kandığın zaman, bir lokma hayatı ikiye bölüp paylaşmak için uğraşırken o seni bir yük olarak görmeye başladığında anlarmış insan vefasızı sevdiğini. Umutlarını ekersin hayatın tam güzelliklerini biçeceğin sırada tüm ektiklerinin sadece dikenlerden ibaret olduğunu anladığında başlarmış vefasızı sevmek. Gerçek olmak dürüst olmak yaramıyor mu insanlara, gerçek olup da sahtelik göstermek mi yaranıyor insanlara, bir yudum vefaya bir yudum dürüstlüğe aç olanlar varken, insanlara gerçeklik gösterip arkasından sahtelik mi yapmak gerekiyor anlamadım, anlayamadım. Yalan olamadım ya da ben yalanlara aldanamadım, sevmek yasak mı olmalı dürüst insanlara, sevmek kolay bir şey mi ya da bir oyuncak mı sevmeyi bilmeyen vefasız elinde, kan kusturmak mı yürekten seven insana. Hâlbuki sevmek oyuncak değil seven insan bu yere kadar nelerle geliyor bilmiyor mu insanlar, tırnaklarını kanıyor tırmanana kadar bu yolları, kanıyor acıyor birini yüreğine yazıncaya kadar ama söküp atmak kolay sanıyor vefasız olanlar. Her ne kadar olursa olsun seversin canını alsa bile dokunmaz gözün görmez kan kussan da her verdiği azap olsa da sevmek kolay değil, bir bedene iki can sığdırıp o canı teke çevirmek o kadar kolay değil. Ya da gözlerini dikip ondan gelecek bir habere bile mutlu olmak bu kadar kolay değil birini sevmek kendinden vazgeçmek demek, bir hayatı bin yapıp fedakârlık etmek demek. Yürekten sevmek demek hiç gözünü kırpmadan onun için canını verebilmek onun yanında olabilmek demek, gerçekten sevmek kör iken yeniden görmek demek. Gerçekten sevmek, sevmiş gibi görünüp sevenle oynamamak demek, hayatı paylaşmak demek, onu yalanlarla kandırıp gerçekleri göz ardı edip önüne yalanları sunmak demek değildir. Sevmek sevilmenin değerini bilmek demektir. Hayat aslında sandığımız kadar uzun değil ne olursa olsun sevmek en güzeli, sevmek tanrının insanlara ve tüm canlılara verdiği en güzel özellik ama kıymetini bilen insan için değer kazanıyor. Vefasız olanlar için sıradan boş gibi geliyor. Güzel yüzü alır seni senden, bir sözü can katar, dolaşır sevdadır kanında, hayat bu dersin gün gelir bir yuduma aç olursun, koskoca bir boşlukta savrulursun. Gülen yüzün acıya, hayat saydığın hayatın zindana döner, susarsın kalırsın öylece dinlemez kimse, anlamaz seni tükenirsin toplamaz seni. Hani nerede gülen yüzün, mutlulukla atan kalbin, durur tüm zamanlar dinmez gözyaşı hep kanar, tövbe edersin sevmeye ama neye yarar. Sevdim delicesine, hayatımı verir derecesine pişman değilim, sevdim, gözümde hiçbir şey yok ondan başka varsın tüm gerçekler yalan olsun, isterse kıymet bilmesin, isterse bir canım var onu da alsın sevdim evet pişman değilim, gözlerimi kör ederim görmem, kulaklarımı sağır ederim duymam sevdim ne olursa olsun dünya umurumda değil bende sevdim. Varsın kıymet bilmesin, varsın, varsın dünyamı zindan etsin sevdim varsın Azrail gelsin onun için bin canım varsa feda olsun sevdim bende sevdim ne olursa olsun seviyorum ecelim o olsada cennettir bana ölüm,sevdim sevdim yüreğimi tek yürek ettim ben benden geçtim ama seviyorum seveceğim eller ne derse desin…. YAZAN: ORHAN KEŞKEKOĞLU